De 'Neuraaltherapie', verkeerdelijk ook wel eens de westerse acupunctuur genaamd, dankt haar ontstaan aan de Rijnlandse artsen Ferdinand en Walter Huneke en in concreto aan een 'kunstfout', die elke arts wel eens begaat en die hier achteraf een 'felix culpa' bleek te zijn. Het is niet de eerste en niet de laatste ontdekking die op een vergissing berust. Tenslotte werd ook het kladpapier per vergissing ontdekt en botste "Columbus onverwacht op Amerika toen hij Indië zocht. Het gebeurde in 1925 te Düsseldorf". Beide broers-dokter hadden op hun zus Käthe, een ernstige migraine-lijdster, therapeutisch alles uitgeprobeerd wat ooit tegen deze kwaal was aanbevolen. Toen hun zus weer eens een zware aanval had, probeerde Dr. Ferdinand Huneke het dan maar weereens met Atophanyl, destijds een rheumamiddel, dat hem in dit verband door een collega was aanbevolen. Hij spoot het middel in de ader in, en toen hij daar nog mee bezig was, gebeurde het wonder: op slag verdwenen alle symptomen van de migraine: de borende hoofdpijn, de zwarte sneeuw voor de ogen, de misselijkheid, braakneiging en de depressieve stemming. Het van pijn vertrokken  gelaat van Käthe Huneke klaarde op. De zoeven nog wanhopige patiënte veranderde plotseling in een dankbaar lachende, gezonde vrouw. Dat was geen gewone pijnstilling meer, maar een ingrijpende genezing, die de hele mens, fysisch en psychisch had veranderd! Het stond voor Ferdinand Huneke, na alle andere injecties, tabletten en zetpillen die hij zijn zus al gegeven had, onomstotelijk vast, dat deze genezing niet op suggestie kon berusten. Deze gedachte en zijn geniale onmiddellijke conclusie, dat hij hier met een volkomen nieuw ander phenomeen van genezing, van ziekte te maken had zou hem zijn leven lang niet meer loslaten! Samen met zijn broer Walter begon hij het middel nu op andere patiënten uit te testen. Toen pas bleek dat hij eigenlijk een kapitale vergissing had begaan! Er bestonden namelijk twee versies van het betrokken middel atophanyl: een voor injectie in de ader en een andere voor intramusculaire inspuiting, dat tevens het lokaal anaestheticum procaine bevatte. Een lokaal anaestheticum is een plaatselijk verdovend geneesmiddel zoals procaine. Tegenwoordig kennen we ook lidocaine en verwante middelen die weliswaar beter zijn voor plaatselijke verdoving, die voor Neuraaltherapie echter niet de eerste keus zijn. Naar de toen gangbare medische opvatting was het onverantwoord procaine intraveneus toe te dienen, daar men ervan uitging dat dit mogelijk hersenverlamming tot gevolg kon hebben. Toen Dr. Huneke van zijn schrik was bekomen, bleek evenwel dat het juist dit procaine was, dat de wonderbare genezing had bewerkstelligd en dat intraveneus toedienen van locaal anaesthetica zelfs genezend werkt als je tenminste de dosis in de gaten houdt. Na drie jaar onderzoek publiceerden de gebroeders Huneke hun ervaring in een in 1928 verschenen artikel in het gezaghebbende Duitse Artsen Vakblad "die medizinische Welt": "Unbekannnte Fernwirkungen der Lokalanaesthesie". Zo ontstond de 'Neuraaltherapie' of althans het eerste deel van een regulatie-geneeskunde, die segment-therapie met procaineinjecties van met organen corresponderende huidzones omvat: kwaddelen en inspuitingen van, zgn. ganglia, die bepaalde orgaangebieden neuraal verzorgen. Verder diepere inspuiting in zieke lichaamsgebieden, alsook van belangrijke zenuwcentra van het vegetatief stelsel. Maar daarover straks meer. Dat procaine zijn geneeskrachtige werking niet via de bloedbaan ontplooit, bewijst het feit dat de pijnen in de regel even snel verdwijnen wanneer het middel niet in, maar naast de ader ingespoten. De snelheid waarmee het genezingsproces inzet - zelfs nog vóór de stof volledig in het weefsel is dóórgedrongen - doet denken aan een reactie van elektrische aard. Als geleiders kan men zich de zenuwen van het vegetatieve zenuwstelsel van het menselijke lichaam indenken, als een net van dunne elektrische leidingen, met de onvoorstelbare totaal lengte van twaalf maal de omtrek van de aarde. Neuraaltherapie heeft dus niet met verdoving te maken, en al kan de locaalanaesthetische bijwerking welkom zijn, de procaine, welke de Neuraaltherapeuten in kleine doses (1/2 % - 1%) gebruiken, wordt niet aangewend om zijn anaesthetische werking, zoals bijvoorbeeld in de tandheelkunde, noch om zijn anti-Mao-effekt, noch om zijn invloed op de Vrije Radicalen en zijn verjongende eigenschappen zoals in de Aslan-therapie, maar vooral omwille van zijn hoge elektrisch potentiaal van 290 millivolt, een spanning die met de injectie in het organisme wordt gebracht, en waarvan vervolgens een genezende (veld-) werking uitgaat. (Lamers,1985) Kwetsuren bijvoorbeeld genezen na zulke therapie veel sneller dan anders. Dat ziet men bijzonder goed bij sportongevallen. Er is dus sprake van een genezende werking! De resultaten, die bereikt worden, zijn vaak indrukwekkend en grenzen voor de patiënt en voor de arts soms aan het wonderbaarlijke. Ook al komt er geen hocus-pocus aan te pas. Een typisch geval was een genezing van wijlen president Kennedy. Tijdens de oorlog in de Pacific had hij een zware ruggengraatskwetsuur opgelopen, die hem verplichtte met krukken te lopen. Hij moest meestal in een schommelstoel zitten om verlichting van de pijn te hebben en hij werd verschillende keren geopereerd, maar zijn toestand bleef verslechteren. Hij ging bestendig gebukt onder pijn en had reeds alle hoop op beterschap opgegeven, totdat een dokteres hem neuraaltherapeutisch behandelde. In een van zijn biografieën lezen wij daarover: Pas na een reeks injecties met procaine verdween uiteindelijk de pijn, waar hij toen al twaalf jaar onder gebukt ging. In het voorjaar van 1956 had hij geen krukken meer nodig om te gaan en hij heeft ze daarna nooit meer moeten gebruiken. |
