B.B.R.S

B.B.R.S

Voordat we nu verder gaan met het verhaal over de geschiedenis en de praktijk van de neuraaltherapie ga ik u nu eerst over het belangrijke onderwerp het B.B.R.S. vertellen.
De ontdekking en de beschrijving van het B.B.R.S. is nl. onverbrekelijk verbonden met de neuraaltherapeutische regulatiegeneeskunde. Ja zelfs moderne regulatiegeneeskundige inzichten zijn alleen te verstaan als we kennis krijgen van dit B.B.R.S.. Regulatie is het sleutelwoord in de geneeskunde van heden. De regulatiegeneeskunde en alle andere vormen van alternatieve geneeskunde zullen in de toekomst hun werkingsmechanismen van regulatie ook in het licht van dit "B.B.R.S.-denkmodel" gaan uitdrukken. Dat is tenminste mijn persoonlijke mening vandaag de dag.

Het B.B.R.S. en neuraaltherapie vormen binnen de opleiding van de N.V.N.R. (Nederlandse Vereniging van Artsen voor Neuraaltherapie- Regulatietherapie) al enkele decennia een eenheid in theorie en praktijk. Vandaar dat ik in mijn inleiding over neuraaltherapie al reeds stelde, dat de neuraaltherapie wetenschappelijk en klinisch een waardevolle rol kan vervullen in de synthese van reguliere en alternatieve geneeskunde. En dat dus vooral hier in Nederland. In 1983 hebben de A.A.G. (Artsenvereniging Alternatieve Geneeswijzen), de koepelorganisatie van de 6 alternatieve specialismen in Nederland) en het universitaire transferpunt voor alternatieve en reguliere geneeskunde in Utrecht dit B.B.R.S. officieel bekend gemaakt. (Van Wijk, Lamers, c.s.).
Tegenwoordig weet men dat ziekte- en genezingsprocessen steeds ook via de zenuwen van het vegetatieve zenuwstelsel lopen en dat procaine, op de juiste plaats toegepast, in staat is storingen op te heffen wel en niet(!) op de plaats waar de ziekte zich voordoet. Tegelijk met het herstel van de normale elektrische verhoudingen in zenuwen en weefsel wordt de functiestoornis dan a.h.w. opgeheven. Tenminste voor zover het anatomisch nog mogelijk is, kan er dan weer sprake zijn van een gezonde toestand. Ziekte betekent immers stoornis van iets wat leeft, en leven is energie-gebonden. Nooit is alleen maar een orgaan ziek, maar altijd de mens als geheel.

Het is de niet gemakkelijke taak van de arts hier regelend op in te grijpen. Bovendien is juist in de geneeskunde alleen het resultaat van vitaal belang. Zoals Hippocrates reeds zei: "De geneesheer heeft maar één opgave: genezen. Als hij daar in slaagt, is het eender op welke wijze hij dit doet". Het minst wat men kan zeggen is, dat de gebroeders Huneke met hun Neuraaltherapie aantoonden hoe zo een behandeling gericht kan zijn op de totale genezing van de mens.
In het begin was het een louter empirische zaak. De wetenschappelijke onderschraging en erkenning volgden pas later, vnl. in de jaren zestig, en vooral dankzij een groep Weense universitaire wetenschappers rond Prof. Dr. Alfred Pischinger, waaronder de professoren Fleishacker, Hopfer, Kellner, Bergsmann en Perger. Zij slaagden er in aan te tonen, dat de tot dan toe omstreden fenomenen van de Neuraaltherapie zeer goed objectiveerbaar zijn. Men kan ziekte immers beschouwen als een stoornis aan de basis van het vegetatieve zenuwstelsel of, zoals Pischinger zegt, als een stoornis in het milieu rond de cellen en organen, waarin de allerfijnste uitlopers van het vegetatieve zenuwstelsel en de bloedvaten eindigen, met name in het "basis-bio-regulatiessysteem", het zogenaamde "Transit-Mesemchym" (spijtig genoeg wordt het woord - Transit - meestal achterwege gelaten). Organen en orgaancellen staan nl. niet in rechtstreekse verbinding met de bloedbaan, zelfs niet met de kleinste bloedvaatjes, noch met de kleinste zenuwen die de bevelen doorgeven: die uitwisseling geschiedt via het vaak naar Pischinger genoemde "grondsysteem" van zacht bindweefsel en extracellulaire vloeistof, dat zowat 60% van het menselijke weefsel omvat en waar, onder uiteindelijke contrôle van het totale zenuwstelsel, de belangrijkste basale levensverrichtingen worden geregeld, zoals daar zijn stofwisseling, doorbloeding, temperatuur, ademhaling, energiehuishouding en zuurbasen evenwicht. Ontstaat ergens in het organisme een storing, dan worden in dit grondsysteem c.q. in dit basis-bio-regulatie-systeem (B.B.R.S. - Van Wijk, Lamers c.s. 1983) de eerste tegenmaatregelen getroffen. Hier belanden de eerste ziekteprikkels. Hier ook worden zij afgebouwd of geneutraliseerd. Althans als dit "orgaan" behoorlijk functioneert.
De Weense groep toonde aan, dat ontstekingen, verwondingen, bakteriehaarden, vreemde voorwerpen en littekens langdurige storingen in dit grondsysteem kunnen veroorzaken, die niet alleen klachten ter plaatse kunnen verwekken, maar ook invloed kunnen hebben, op een nabijgelegen orgaan en/of op de gehele mens en hem daardoor vatbaarder kunnen maken voor ziekteprikkels, van welke aard dan ook. Het ligt voor de hand, dat nog meer schadelijke invloeden dan niet langer kunnen worden ondervangen.

Er zullen dus vooral ziekten ontstaan bij diegenen, wier gestel verzwakt is, of die reeds aan organen of orgaansystemen ziek zijn. Bij bepaalde onderzoeken bij deze personen met verzwakt gestel kon men duidelijke verschillen tussen de beide lichaamshelften constateren betreffende het aantal witte bloedlichaampjes, de temperatuur, de zuurstof- en energiestofwisseling, afwijkingen in de huidweerstand en de bio-elektrische potentiaal. Deze verschillen bleken het gevolg te zijn van storingen en/of stoorvelden in de betrokken lichaamshelft en deze konden dan door middel van procaine-injecties volgens de Neuraaltherapie van Huneke worden opgeheven. Deze resultaten bewijzen, dat een op de juiste manier toegepaste procaine-therapie zoals de gebroeders Huneke ze propageerden, in staat is om de grondoorzaak van veel ziektes aan te pakken en ze ook grondig te genezen. En tevens, dat wetenschap en kliniek met behulp van diagnostische meetmethodes, die in de algemene en experimentele praktijk gangbaar zijn, ziekten, welke verband houden met neuraaltherapeutische en andere regulatiestoornissen, vast kunnen stellen. Ook het genezingsproces is zo te objectiveren en te controleren. Op deze plaats lijkt het me zinvol om ook aan u duidelijk te maken, dat vele ziekteprocessen en met name vele chronische therapeutisch resistente ziekteprocessen juist absoluut uniek en individueel zijn, omdat de mensen, die hieraan lijden een hele eigen levensweg en ziekteweg doorlopen. Je moet deze patienten dan ook heel individueel onderzoeken en behandelen. Een bewijsvoering met dubbel - blind en statistische methodieken kan bij zo'n individueel ziekteproces nooit uitspraak doen of neuraaltherapie in de praktijk kan helpen of niet. We zitten in het tijdperk dat de geneeskunde geen vooruitgang meer kan boeken als het ziektemodel niet met verdere wetenschappelijke onderbouwing uitgebreid en verdiept gaat worden. De neuraaltherapie maar ook de alternatieve geneeskunde in het algemeen laten zelf ook duidelijk zien, dat dit thans de voornaamste stap is, die gedaan moet worden. En deze nieuwe wetenschappelijke denkmodellen zijn in de regel meestal eveneens door de geneeskundigen die zgn. alternatieve therapieën toepassen opgesteld en binnen de wetenschappelijke wereld zeer waardevol genoemd. Zelf wijs ik als eerste op het biofysisch-bioenergetisch regulatiemodel ter verklaring van de neuraaltherapie- regulatietherapie (LAMERS, Göring 1985, 1992). Alléén het biomoleculaire concept, zoals heden in de reguliere medische wetenschap nog gangbaar, is te beperkt. Biophysiek zal in de nieuwe geneeskundige praktijk en theorie óók een belangrijke rol opeisen. Lichaam, ziel en geest kunnen wel onderscheiden worden doch in de geneeskundige praktijk vormen deze een éénheid. En in het nieuwe geneeskundige Ganzheitsmodel wordt zowel deze onderscheiding in drie delen alsook de niet te scheiden éénheid van de mens zeer inzichtelijk en toepasbaar uitgedrukt. Er zijn vele psychosomatisch zieke mensen, welke heden hun hulp binnen de medische psychologie of de psychiatrie tevergeefs hopen te vinden. Zij zullen uiteindelijk bevestigd worden in hun eigen overtuiging, dat hun ziekte primair lichamelijk moet worden aangepakt. Méér dan drie decennia heb ik een volle artsenpraktijk iedere dag opnieuw met zieke mensen, die op géén enkele manier baat konden vinden binnen de reguliere geneeskunde. En velen uit deze groep chronisch zieke patienten kan ik met neuraaltherapie wel helpen en zelfs blijvend genezen. En met name deze groep zieke mensen, die de laatste jaren veel en veel groter wordt dan voorheen, dwingt ons als ervaren artsen in de neuraaltherapie om diepgaande informatie te geven over de neuraaltherapie en de nieuwe ontwikkelingen binnen de neuraaltherapeutische toepassingen.